az önce yanımdakini aldı. bunu biraz aydınlıktan biraz da sarsılmamızdan anlıyorum. öbürleri ve ben belirlenmiş kaderimizi mütemadiyen bekleyeceğiz, biliyoruz, farkındayız. var edilişimizin yegâne sebebi bu. hepimiz sonucunu bildiğimiz ama zamanını kestiremediğimiz o şeyi bekliyoruz.
ve tekrar,
depremi hissediyorum.
bizi belki özgür kılacak belki yok edecek,
ama değişecek olmamız kesin.
bu sefer aydınlık yok, sanırım vakit gece. o, iki sıra yanımdakine uzanıyor. seçilen mutlu ya da mutsuz değil, sadece seçilmiş. tam seçemiyorum ama gördüğüm kadarıyla bu işte: "sadece seçilmiş", bu kadar.
özümün tam olarak ne olduğunu bilmiyorum. hissettiğim şeyse çok hafif, sanırsın binlerce kuş kanadı var içimde. sonra her şey toz duman oluyor.
tekrar sarsılıyoruz.
hiç geri gelen olmadı, seçilenler asla dönmüyorlar. acaba bu sefer beni mi seçecek? bilinmezlik her zaman korkutucudur. ihtimal fazla çünkü epey azaldık, sonun yaklaştığını hiç böyle somut görmemiştim. bence onlar da ilk defa gördü, herkes birbirine baktı.
ilk defa bu kadar sarsıldık, öyle ki seçilme noktasına doğru yuvarlanmaya başladım. zemin titriyor ve hafif bir buruşma sesi, hışırtı, son yaklaşıyor.
yine seçilen ben değilim. şanslı ya da şanssız da değilim, sadece seçilmedim işte. ama sıkılmaya başladım, belirli bir sona giderken bekleyişin pek bir manası kalmıyor.
dışarıdan bazen belirli belirsiz müzik geliyor, uçmak istiyorum sanki bulutlar kadar ağırım. bakıyorum kimse kalmamış, sadece ben varım. işte bu güzel, statüm gereği beni sahip yakacak. bilirsiniz: paketin son dalı alınmaz.
...
